Ben ne zaman sevdimse, kuzeyden vurdu sözlerimi ayaz. Tutuldum
cümlelerimden. Kalemimde inceden bir ağrı. Kağıtlar takatsiz,
zarfların ağzı yumuk.
İsminin yerine koyduğum zamirler, müsteara bile dönüşememişken
yenildim mecaza. Ay dedimse sen, ceylan dedimse gözlerinin karası.
Deniz dediysem ayrılığın tam ortası.
Yetmezmiş gibi üstüme geldi hatasız teşbihler. ‘Sen gibi’ oldu her
şey. Nefes almak gibi oldu seni düşünmek...
0 yorum:
Yorum Gönder